|
Адам Глёбус
* * *
Вугаль на зубах,
печанае бульбы смак,
салёны дымок.
* * *
Залаты агонь,
моўчкі з братам сядзелі,
блакітны попел.
* * *
Гудзеньне мора.
Моцны, пякучы вецер.
Чорная вада.
* * *
Бездапаможны
матылёк на шыбе
шукае выйсьце.
* * *
Дзьверы на гаўбец
адчыніў, а мой сябра,
месяц, не прыйшоў.
* * *
Гарадзкая ноч,
шчыльная гарачыня,
кропелькі зорак.
* * *
Не памылюся -
назваўшы запальнічку
любімай кветкай.
* * *
Ціхі шум машын.
Ноч. Гадзіньнік. Я і ты.
Цёпла. Споры дождж.
* * *
Патушы сьвятло,
чуеш - бьецца-бьецца ў шкло
шэры матылёк.
* * *
Срэбная хмара
стала побач з поўняю,
вецер стаміўся.
* * *
Шчупака сасьніў.
Не, не жывога, на-
маляванага.
* * *
Прачынаюся,
пью халодную ваду
і засынаю.
* * *
У сінім садзе
цяжарная жанчына
сьпелы яблык есьць.
* * *
Халодны вецер,
празрыстае паветра,
аголены сад.
* * *
Сьліва на стале,
побач востры нож ляжыць;
зараз сьліву зьем.
* * *
Дворнік пад вакном,
ён мяце-мяце асфальт,
ён бліжэй-бліжэй.
* * *
Як непрыемна
вільготную адзежу
раніцай надзець.
* * *
Гуляю з дачкой
пад жоўтымі ліпамі
старога сквэра.
* * *
Ральля, груганы,
гара пад нізкім небам,
салодкі вецер.
* * *
Аса на шыбе -
дзынкнае пажаданьне
вярнуць свабоду.
* * *
Ляснула шыба,
шкло блішчыць на падлозе,
стаю басанож.
* * *
Чырвань рабіны
ў зеляніне дваровай,
вось спаткаў восень.
* * *
Вербы па рацэ
пасылаюць у нябыт
сумныя лісты.
* * *
Туманны ранак,
над сівою рэчкаю
лунаюць кірлі.
* * *
Сонны смоўж паўзе
па падасінавіку
маладзенькаму.
* * *
Чародка сітавак
пабудзіла ціўканьнем
навакольны лес.
* * *
Шэрая зямля,
скача жвавы верабей,
жоўтая трава.
* * *
Падасінавік -
згубленая шапачка
чорнага дзятла.
* * *
Дзеці зьбіраюць
каштаны на асфальце,
халодны ветрык.
* * *
Дзіця ў касьцёле
слухае арган. Вітраж
чырвоны зьзяе.
* * *
У Койданаве
сады спавівае дым -
паляць бульбоўнік.
* * *
Лёгенькі лісток
да мяне ляціць-ляціць
шэрым матыльком.
* * *
Жоўтыя ліпы,
знаёмая вуліца,
чужыя людзі.
* * *
Сіні кіпарыс,
калі паглядзець праз дождж,
робіцца вышэй.
* * *
Праз кастрычнік
іду пад каштанамі
і па каштанах.
* * *
Скляпеньні, крокі,
водгульле, палёт-лісток
сухі лунае.
* * *
Шоргат шэрых хваль
доўга слухаю адзін.
Дух марской травы.
* * *
Жорсткі хвалялом,
насьцярожанае мора,
шурпаты вецер.
* * *
Глядзіць сланечнік,
нахіліўшы галаву,
на ранішні сьнег.
* * *
Пад белым небам
у сухой траве заснуў
руды сабака.
* * *
Лялька ў калюзе,
нерухомыя вочы
глядзяць з-пад вады.
* * *
Кідае лісты
ў фантанчык зь лебедзем
стогадовы клён.
* * *
Ціха падае
лісьце з паркавых клёнаў,
падае ціха.
* * *
Вецер у сьпіну.
Коціцца сухі лісток,
а за ім другі.
* * *
Вяртацца мушу,
вяртаньне будзе хуткім...
Ізноў дарога.
* * *
Гаворым з братам
пад цёмнымі букамі,
палім няспынна.
* * *
На ціхай вадзе
дзікія качкі сядзяць,
хуткі цень кірлі.
* * *
Зачапілася
за гатычны кіпарыс
хмарка горная.
* * *
Пад ляскоўкаю
нечакана знайшоўся
салодкі яблык.
* * *
Я забіў жучка,
А спытай мяне - нашто?
І не адкажу.
* * *
Палахлівае
лісьце паляць у парку,
полымя й вецер.
* * *
Восеньскі кантраст -
на бліскучым блакіце
жоўта-цёмны клён.
* * *
Парк прапах дымам.
На гурбе чорных лісьцяў
танчыць агеньчык.
* * *
Чорная вада
у калюжыне стаіць,
а над ёю - я.
|
![[Беларускі авангард]](../labels/logo.gif){kind=logo}
