|
Адам Глёбус
* * *
Басанож іду,
чорна-сіняя сьцежка,
сьціхае конік.
* * *
Стручок гароху
зялёнаю рыбкаю
высьлізнуў з рукі.
* * *
Жонка і дачка
сьпяць у цёплай цішыні,
жнівеньскі спакой.
* * *
Рэчка ратуе
ад сьпёкі, ад горычы
і ад маркоты.
* * *
Цячэ, шапоча
жвір скрозь пальцы... У руцэ
застаўся камень.
* * *
Пыл на паліто,
каля жалезнай брамы
чакаю брата.
* * *
Іржавы ліхтар
сьпіць пад дажджом у парку,
стоячы сьмірна.
* * *
Рукі, рыдлёўка,
дождж, дзёран, жвір, камяні...
Моўчкі працую.
* * *
Дожджык перастаў,
а вада яшчэ цурчыць
з вадасьцёчных труб.
* * *
Вулка вузкая,
патыхае вільгацьцю
стогадовы брук.
* * *
Кубачак кавы,
белы цукровы кубік,
сухія кветкі.
* * *
У трубах рэха
павялічвае памер...
Сэнс непарушны.
* * *
З вачэй цяжарнай
жанчыны паглядаюць
дзьве розныя душы.
* * *
Цэлы Божы дзень
цяжкая гарачыня -
горад змучыўся.
* * *
Абараняйце,
чорныя акуляры,
хворае вока.
* * *
Стома, здранцьвеньне,
на скронях гарачы пот,
не варушуся.
* * *
Не здымаючы
ахоўных акуляраў,
разьвітваюся.
* * *
Чапіў анучу,
спалохаў шалахвоста -
няма спакою.
* * *
У зеляніне
аранжавыя зоры -
кветкі гарбуза.
* * *
Каханка плача,
хавае твар за букет
гладыёлусаў.
* * *
Лісток сьціскаю -
зялёны, тапалёвы,
гаркаваты сок.
* * *
Зусім няблага
ляжаць і доўга думаць
пра сьпелы агрэст.
* * *
Успамінаю
дзедаў каменны ганак -
трэснуты жорнаў.
* * *
Сонечны вечар,
пылам і галубамі
пахне гарышча.
* * *
Ля плыткай вады
цёплай ліпеньскай рэчкі
па пяску іду.
* * *
З далані на далонь
перакідаў каменьчык
і слухаў хвалі.
* * *
Вецер незнарок
перагарнуў старонку
маленькай кнігі.
* * *
Карункі шуму
на жвір шпурляе хваля
і цягне назад.
* * *
Са жмені ў жменю
няспынна і марудна
сыплецца жарства.
* * *
Залацістая
на вялікай паніве
рыбіна ляжыць.
* * *
У рудым збанку
блакітнае малако,
парожні кубак.
* * *
Стол. Відэлец. Нож.
Памідоры. Агуркі.
Шклянка, сок. Гладыш.
* * *
Астудзіў сьпіну
сьвежы, цёплы вятрыска -
безумоўна, кайф.
* * *
Куст ядлаўцовы
пад маціцовым небам -
вечны вандроўнік.
* * *
Вечар, піск стрыжоў
пранізьлівы, трапяткі
над цёмным дваром.
* * *
Золата крыжоў
плыве над купаламі
чужога храма.
* * *
Вільня, ціхі двор,
пад шэраю сьцяною
папараць расьце.
* * *
Хлопчык-акрабат
на чырвоным дыване
стомлены сядзіць.
* * *
Стогадовы дом,
і каля яго цьвітуць
гладыёлусы.
* * *
Кацяня дайшло
да вакна ў стары падвал
і схавалася.
* * *
Шэра-жоўтае
менскае нізкае неба
кратаю рукой.
* * *
Чорнае неба,
маўклівае чаканьне
ў аэрапорце.
* * *
Сыботні вечар,
зьбіраю зь нізкай ліпы
цьвет на гарбату.
* * *
Ціха паклікаў
круглалісты званочак
мяне ў дзяцінства.
* * *
Іду дахаты,
салодкі ліповы дух
супакойвае.
* * *
Пад алешынай,
у завоіне маўчыць
мяккая вада.
* * *
Гарачы вецер
па зялёнай дарозе
коціць жоўты ліст.
* * *
Квадра, парк стары,
пахне скошанай травой
малады туман.
* * *
Ноч, прыслухаўся -
стракочуць гадзіньнікі;
ці то конікі...
* * *
Па-над сасною
поўні жоўты дыск плыве
на хмарах сініх.
* * *
Падае зьнічка
за далёкі чорны лес;
забыў жаданьні.
* * *
Плывуць аблокі
у ласкавай цеплыні,
месячная ноч.
* * *
Успамінаю
далёкае каханьне
пад платанамі.
* * *
Чужы, чорны дом.
Бясконцы глухі паркан.
Бразнула клямка.
* * *
Джаз разгойдвае
карабельны рэстаран...
Ці наадварот?
* * *
Кураць і танчаць
маладзіцы п'яныя.
Весела глядзець.
* * *
Цёмная поўня
шэпты кляновых шатаў
слухае ў цемры.
* * *
Прытаіліся,
як пачвары марскія,
на пяску карчы.
|
![[Беларускі авангард]](../labels/logo.gif){kind=logo}
